'In de Brusselse politiek moet eigenlijk alles veranderen'

Yamila Idrissi (SP.A), Khadija Zamouri (VLD) en Sarah Avci (CD&V) mogen dan wel een gelijkaardig profiel hebben, toch is er meer dat hen scheidt dan hen bindt. Zo kozen ze elk voor een andere partij, maar blijven twee bekommernissen delen: Brussel en het Vlaams Blok. Idrissi: 'Het Vlaams Blok is een van de hoofdredenen voor mijn politiek engagement. Ik wil op 14 juni niet wakker worden in een bezette stad, wetende dat ik aan de zijlijn ben blijven staan.'

Brussel

Eigen berichtgeving

Marjan Justaert / Liesbeth Van Impe

Met een tweede plaats op de Brusselse lijsten voor het Vlaams Parlement hebben de drie geen cadeaus gekregen: waarschijnlijk zal maar één van hen ook echt verkozen worden. Idrissi is wel al bijna zeker van een zitje in de Brusselse gewestraad. "Ik zie dat de lijsten, op die van SP.A na, heel weinig gekleurd zijn", zegt ze. "Het parlement zou toch een afspiegeling van de samenleving moeten zijn, dus met een gezonde dosis allochtonen." Avci vindt haar strijdplaats dan weer een logische keuze. "Ik vind niet dat je, omdat je allochtoon bent, een verkiesbare plaats moet krijgen. Andere kandidaten, zeg maar Belgen, hebben de politiek vaak met de paplepel ingegeven gekregen. Ik niet, en dus wil ik groeien, stapsgewijs bagage verwerven."

Hoe vervelend vinden jullie het etiket 'allochtone kandidate'?

Zamouri: "Kunt u mij zeggen wat nu juist een allochtoon is? Want dat wordt nooit gedefinieerd."

Idrissi: "Ik ben een politica. Punt. Als je iets wilt veranderen aan de samenleving, is het belangrijk dat je niet voortdurend in dat allochtonenhokje geduwd wordt."

Avci: "Ik heb ook moeite met dat etiket, omdat ik in Gent geboren ben. Ik spreek Turks met een Gents accent en voel me tegelijk Brusselse. Ik kom op voor alle ruimdenkende Brusselaars. Mijn achtergrond zie ik vooral als een pluspunt."

Idrissi: "Het hangt ook erg van jezelf af. Je kunt op een specifieke groep mensen focussen en die proberen te vertegenwoordigen. Maar je kunt je ook op een bepaald thema richten. Werkgelegenheid gaat over alle Brusselaars. Ik probeer nu vooral een rol als bruggenbouwer te spelen, bijvoorbeeld tussen jongeren uit een bepaalde wijk en een bedrijf."

Jullie behoren tot drie verschillende partijen. Vanwaar komt jullie keuze?

Avci: "Ik kom uit het middenveld, de KAV, en daar zit natuurlijk veel 'familie'. Bij CD&V vind ik belangrijke waarden terug: een maatschappij opbouwen met solidariteit en respect, waar de verantwoordelijkheid van het individu ook belangrijk is. Vanuit mijn werk met allochtone, kansarme vrouwen ben ik veel bezig met onderwijs, cultuur en welzijn. Daar zit ik misschien dicht bij SP.A, maar ik krijg bij CD&V ook wel de ruimte om eigen accenten te leggen. Ik luister naar de mensen."

Idrissi: "Ik stond in 1999 al als onafhankelijk op de SP-AGA-lijst en was sindsdien politiek zoekende. Ik kom zelf uit een arbeidersgezin en mijn eigen parcours is een mooi voorbeeld. Ik heb het geluk gehad te mogen studeren, maar daar zou een loopbaan eigenlijk niet van af mogen hangen. Mijn werk op het kabinet-Vandenbroucke heeft me uiteindelijk over de streep getrokken. Ik zag dat ik bij SP.A mijn idealen in concrete daden kon omzetten."

Zamouri: "Ik voel me goed bij de liberale waarden: samenleven met andere groepen met behoud van je eigenheid en tegelijk kansen krijgen die voor echte integratie zorgen. Die filosofie is gegroeid toen ik voor Annemie Neyts werkte. Bij de VLD kan ik echt mijn accenten leggen."

Idrissi: "De vraag is wel of je partij je daarin volgt. Ik geloof in jouw echtheid, maar niet in je partij. Als ik hoor wat Jeannine Leduc allemaal gezegd heeft in de discussie met het migrantenstemrecht..."

Zamouri: "Ook bij de SP.A kun je verzuurde uitspraken optekenen. Ik vond dat toen niet leuk, nee, maar er was een democratische beslissing in de partij en nu moeten we verder."

Wat moet er in Brussel veranderen?

Avci: "Wat moet er niet veranderen? In de Brusselse politiek moet eigenlijk alles veranderen. Vanuit mijn werk ben ik vooral bezig met het onderwijs. Veel allochtone moeders sturen hun kinderen naar het Nederlandstalig onderwijs, omdat tweetaligheid hun kansen vergroot. Maar ze beseffen niet altijd de consequenties van die keuze. Ze moeten hun kind wel kunnen begeleiden, met de leraars kunnen praten. Vanuit de scholen werken wij heel sterk op het netwerk er rond. Zo kun je de ouders er beter bij betrekken."

Zamouri: "Ik vertrek eigenlijk van het tegenovergestelde. Er zijn in Brussel 88.000 werklozen en daar ligt een taak voor het onderwijs. Alle kinderen moeten kansen krijgen, maar er moet ook een betere wisselwerking zijn tussen het onderwijs en de arbeidsmarkt. De VLD heeft daar de voorbije jaren hard aan gewerkt."

Idrissi: "Werkgelegenheid is een van mijn stokpaardjes. Ik merk dat mijn twee collega's hier vertrekken vanuit het Vlaams onderwijs in Brussel. Ik pleit net voor meer samenwerking. Het Nederlandstalig onderwijs heeft te weinig aanbod, het Franstalig te weinig geld. Die tussenschotten moeten weg, er moet samengewerkt worden. Nu geldt algemeen dat er te weinig coördinatie is, de hete aardappel wordt telkens doorgeschoven."

Wie is voor jullie een politiek voorbeeld?

Avci: "Minister Chabert. Zoals hij omgaat met mensen. Hij is 71 jaar en heeft een indrukwekkende politieke carrière. Chapeau!"

Idrissi: "Bij Frank Vandenbroucke heb ik de stiel geleerd. Hij is zeker een voorbeeld. Maar ook Patrick Janssens, als ik zie wat hij in Antwerpen doet."

Zamouri: "Dat vind ik moeilijk. Er zijn er zoveel."

Idrissi: "Zeg toch Annemie Neyts, je hebt toch voor haar gewerkt! (lacht) Als politica is zij zelfs voor mij een voorbeeld."

Zamouri: "Dat klopt. Mijn eerste en aangenaamste ervaring was met Annemie Neyts. Die heeft mijn hart veroverd en me doen nadenken over de politiek. Ik vond haar een eigenaardige liberale, maar wel een enorm sterke vrouw. Een mooie vrouw."